Zapraszamy na spotkanie autorskie! Porozmawiamy, poczytamy, posłuchamy. W roli głównej – odkrycia z szuflady Grzegorza Wasowskiego wydane w formie książkowej. Książki w promocyjno-mikołajkowych cenach będą dostępne na miejscu. Bilety (w celach mobilizacyjnych i porządkowych) dostępne TUTAJ.

UWAGA – będzie też dostępny premierowo – bov NO I JAK TU NIE SŁUCHAĆ PIOSENEK STARSZYCH PANÓW?

Proszę Państwa w centrum naszego pięknego kraju, w Kutnie, przy pięknej uliczce Królewskiej (!) nr 40 jest Cukiernia Wasiakowie, a w niej same pyszności! a obok nich – smakowitości do czytania od Grzegorza Wasowskiego. Będzie je też serwował osobiście 24 października o godzinie 16:00.

Polecamy i zapraszamy!

Lektura nie tylko na wakacje! A właściwie dlaczego nie skorzystać i nie przypomnieć sobie najważniejszych wydarzeń z historii Polski czy bohaterów lektur, ale w formie strawnej i zabawnej?

„Mieszko, Mieszko, mój koleżko!” – tak, to jeden ze słynnych rapów historycznych śpiewanych przez T-Raperów Znad Wisły. Grzegorz Wasowski, ich autor, zebrał wszelkie swoje wierszyki, także te historyczne i umieścił w jednym tomie. Są tutaj i ściągawki z lektur, wiadomości o tańcach, o kompozytorach, o wynalazcach. Dużo zabawy, śmiechu i… wiedzy. Swoje poczucie humoru dorzucił także Ernesto Gonzales.

Całość złożyła zgrabnie Dorota Gajda.

liczba stron: 256, cana: 40,00 (zamówienia: wasowscy.com@gmail.com)

przy zakupie tego i poprzednich tomów – rabaty:)

a tu dla zachęty:

Faraon (1897)

Bolku! Ty na każdej stronie

Dałeś popis w „Faraonie”!

Drogie dziatki, chcę wam streścić,

To co w dziele swym pomieścił

Prus (Bolesław imię ma on) –

Tytuł dzieła brzmi: „Faraon”.

Mianowany na następcę

Faraona Ramzes wprędce

Prosi, choć mu brak cenzusu,

O dowództwo wojsk korpusu.

Jednak Herhor (bogobojny

Kapłan i minister wojny),

By tak było się nie godzi

I wnioskuje: „Czy dowodzić

Umie, niech nam udowodni

Podczas ćwiczeń”. I z tym zgodny

Jest Faraon, śląc Herhora

W roli ich obserwatora.

W rezultacie na wojsk czele

Celem starcia z Nitagerem,

Czyli jenerałem armii,

By swój talent uzasadnić,

Rusza Ramzes z animuszem.

W drodze dwa skarabeusze

Spotykają. „Te owady

Święte wszak są. Nie ma rady” –

Rzecze Herhor – „Tędy chodzić

Wzbraniam, by ich nie uszkodzić!”

Tak więc Ramzes czas mitręży

Wybierając szlak okrężny,

Choć nie zgadza się z wywodem.

Na kolejną znów przeszkodę

Natrafiają. Jest nią kanał,

Chłop buduje go dla pana

Przez lat dziesięć (nawet w święta),

Gdy go skończy, to pan pęta

Mu niewoli w zamian zdejmie.

Herhor mało się tym przejmie,

Zamiast w racje chłopa wnikać,

Każe kanał ów zasypać,

Chłop więc wiesza się na drzewie,

Wszakże Ramzes o tym nie wie.

Gdy go ujrzy, to się dowie,

Lecz chłop nic mu już nie powie.

Podróż trwa, lecz się nie dłuży,

W ciągu dalszym tej podróży

Na przepiękną wręcz Żydówkę

Natknie Ramzes się, rozmówkę

Utnie sobie miłą z Sarą

I zostaną odtąd parą.

Jeśli o manewry chodzi,

Ramzes z tarczą z nich wychodzi,

Pokonuje Nitagera

I pochwały liczne zbiera

W gronie wodzów, wszak urzędu

Nie dostaje z tego względu,

Że gad Herhor nie był za nim

I obarczył go błędami,

Zaś Faraon z lęku racji

Bez Herhora akceptacji

Nie zatwierdzi nic, rzecz prosta.

Młody książę wpada w rozpacz.

By go Dagon (Fenicjanin)

Piętnastoma talentami

Wsparł, załatwił Ramzes, zatem

Miał dla armii na zapłatę.

Na ten folwark w Memfis, tam gdzie

Uwił gniazdko z Sarą Ramzes,

Napadnięto. Kiepsko z Sarą

Byłoby, ale na szaro

Zrobił typów rozbójniczych

Jakiś kapłan tajemniczy.

Jakie tego są powody,

Że zmniejszają się dochody –

Faraona zastanawia,

W podróż syna więc wyprawia.

Sprawozdanie po podróży

Władcy niezbyt dobrze wróży,

Bo niezbicie zeń wynika,

Iż kapłańska winna klika,

Co zbyt wiele w łapach trzyma

Gruntów. Sara rodzi syna.

Radość z syna tłumi fakt ten,

Że już Ramzes lekki ma wstręt

Do swojego syna mamy,

Bo korzysta z usług Kamy,

Czyli nowej już kochanki,

Fenicjanki i kapłanki.

Właśnie Kama uzmysłowi

Nieco później Ramzesowi,

Że z żydowskim rytuałem

Zgodnie z jego syna ciałem

Postąpiono, Izaaka

Dając imię dla chłopaka.

Ramzes wścieka się, a Sara

Próżno się wyjaśnić stara,

Że ściągnęli tę opresję

Na nią Herhor oraz Mefres –

Mówiąc, iż syn na pierwszego

Króla wzrośnie żydowskiego.

Jeszcze gorszy wstrząs ją czeka –

Kapłan Mefres najmie Greka,

Co zwie Lykon się, po wtóre

Jest Ramzesa sobowtórem.

Grek zabije niemowlaka,

Złupi mienie i drapaka

W towarzystwie da on Kamy,

Bo jest w Kamie zakochany.

Szef policji, co mord bada,

Na właściwy trop wszak wpada.

Łapią Kamę, lecz przed sądem

Chroni ją to, że jest trądem

Zarażona. Po zeznaniach

Do obozu jest wysłana

Trędowatych na pustyni.

Gdy Lykona się przyskrzyni,

Czyn ulegnie abolicji,

Bo go Mefres z rąk policji

Wyrwie, wsadzi pod spadochron

Swej świątyni, aby o tron

Walki później mieć możliwość.

Biedna Sara kończy żywot.

Ramzes z Libią toczy wojnę

I wygrywa ją spokojnie.

Na jaw wtem wychodzą dane

Tego, który był kapłanem

Tym, co Sary skrzywdzić nie dał –

To Pentuer, gość na medal.

Ramzes czyni go doradcą,

Wkrótce zaś zostaje władcą,

Czyli samym faraonem,

A to w związku z ojca zgonem.

Ramzes w planach ma reformę:

Raz w tygodniu ma mieć wolne

Chłop i ziemi własny zagon –

W darze, a nie za paragon.

A w ogrodach faraona

Lykon skacze w drzew koronach

Za wariata robiąc tamże,

By lud myślał, że to Ramzes.

Nowe pułki Ramzes tworzy,

Lecz na armię trzeba łożyć,

Zaś klejnoty i talenty

W Labiryntu skrytkach krętych

Są ukryte. Ramzes radę

Zna, zwołuje pilnie radę,

Co złożona z wszystkich stanów

Zdecyduje czy szmal da mu.

Chociaż ośmiu tylko przeciw

Delegatów jest, niweczy

Szmalu jego plan odnośnie,

Bo być musi jednogłośnie.

Zgłasza kapłan się Sementu,

Co do Labiryntu centrum

Dotrzeć może, jak ocenia,

Ale ginie wnet w podziemiach.

Ramzes zbierać jął żołnierzy,

Na świątynię Ptah uderzyć

Chce, Labirynt zdobyć oraz

I Mefresa, i Herhora

Chce za zdradę do więzienia

Wtrącić z mocy oskarżenia.

Lecz niestety bardziej szczwani,

Jak to zwykle, są kapłani.

Herhor sprytnie prowokuje,

Że R. wcześniej atakuje.

Skutkiem takiej filozofii

Dwudziestego dnia Paofi,

A więc wcześniej o trzy doby,

Rusza tłum porządek zrobić

Z kapłanami. Nadaremno,

Gdyż zapada z nagła ciemność.

Tłum w panice padł na ziemię,

Biorąc zwykłe to zaćmienie

Za gniew bogów – Herhor bowiem

Tak im o tym z murów powie,

Wzniesie ręce, zacznie modlić

Się za buntowników podłych…

I „głos Boga” ze świątyni

Rozbrzmi i przebaczy winy

Raz ostatni już ludowi,

Co grzesznemu występkowi

Uległ. Wkrótce przez Lykona

Ramzes pchnięty nożem skona.

Syn Ramzesa i Nikotris

W ten to właśnie sposób ostygł.

A nasz Herhor wziął za żonę

Jego mać i faraonem

Stał się, a że lud wzburzony,

By mieć spokój, był zmuszony

Te reformy mianowicie,

Co chciał Ramzes, wcielić w życie.

Gdy los ludu się poprawi,

To Herhora błogosławi,

Ramzesowi zaś złorzeczy.

Taka to już kolej rzeczy,

Że ten, co jest rozwojowi

Przeciw, później go stanowi.

Gdy lud ciemny, a kapłani

Mają szmal, to jest do bani.

Nic już nie ma do dodania –

Pora zasiąść do czytania.

Po ubiegłorocznym tomie dla nie całkiem dorosłych, pora na trochę starszych:

Erotyki wierszowane, przyśpiewki sprośne i romantyki autorstwa Grzegorza Wasowskiego znalazły się w kolejnym tomie z serii niepublikowanych dokonań autora. Pikanterii dodał Ernesto Gonzales. Całość złożyła nieoceniona Dorota Gajda.
liczba stron 376

cena: 40,00

zamówienia: wasowscy.com@gmail.com

(przy zamówieniu tego i poprzedniego tomu – rabat)

a tutaj dla zachęty mały fragment:

ZMYSŁOWA SOWA versus POMYSŁOWY GAJOWY i RYCERZE OKRĄGŁEGO Z TYŁU

Akompaniuje TRIO ŁOCIEC, WUJ I STRYJO

BAŚNIE NIM ZGAŚNIESZ

Speaker: To, co zagram na fujarce

Będzie pieśnią o kucharce,

Która stała raz przy dzieży

Całkowicie bez odzieży.

Dobry wieczór, dzieci!

Tu Zmysłowa Sowa i Moja Alkowa!

Na wstępie chciałabym zaznaczyć,

Że witam dzisiaj Was w szlafroku,

Pod którym nie mam nic, to znaczy,

Że typ amoku stwarzam oku.

O, jakżem osłabiona, a dreszcze i dygotki

Wprawiają moje ciało w stan drżenia dziwnie słodki…

Przez mego biustu pryzmy rozkoszy paroksyzmy

Pędzą, co koń wyskoczy, a mgła zasnuwa oczy…

Przez moje bujne biodra ekstaza niczym Odra

Swe fale stale toczy, a serce żalem broczy,

Bo jeszcze tak niedawno w mych ramion cudnych wnykach

Kolega gil się wiercił i bardzo często wzdychał…

Ach, cóż to za namiętna noc była i ognista,

Ach, cóż to za kochanek, cóż za ekwilibrysta…

Lecz gdy mnie w zmysłów arkan pochwycił niczym Tatar –

Spostrzegłam z przerażeniem, że… gil ma straszny katar!

Dobraaanoc-c-c-c-c!

To, co grałam Wam na basie

Było pieśnią o juhasie,

Który kiedyś pode brzozą

Legł z baranem, zamiast z kozą.

A teraz zapraszam Was, kochane, do wysłuchania „Zaszła Frania do…, przepraszam bardzo nie do, tylko od, od dawania”. A jeśli któreś z Was ciekawe, co też nowego dzieje się u trójki nierozłącznych przyjaciół, Królika Paranoika, Krokodyla Imbecyla i Pawiana Piromana, to zapraszam jutro. Tytułem zachęty dodam tylko, iż tym razem nasza trójka wybierze się na pogrzeb swego serdecznego druha Niedźwiadka Niejadka. Ojojoj, dzieciaki, będzie się działo, i to niemało, ha-ha-ha.